Σας έχω ξαναπεί, τόσο από εδώ όσο και από το rockpages αλλά και τον rockmachine, ότι το νόημα του να ασχολείσαι με τη μουσική είναι το να την ψάχνεις. να την ψάχνεις καθημερινά και αδιάλειπτα, προσπαθώντας να βρεις νέους ήχους, νέες μελωδίες νέες τεχνικές, νέα συναισθήματα. Μπείτε, λοιπόν, στο internet και εκμεταλλευτείτε το χάωδη χώρο του που χωράει τα πάντα. Έτσι θα ανακαλύψετε μουσικές τόσο όμορφες όσο δεν το είχατε φανταστεί.
Έτσι, ακριβώς, ανακάλυψα και αυτόν τον τυπάκο από το Βέλγιο, ονόματι Peter Van Sant ή "Sante" για τους λίγους πιο εντρυφήσαντες, και τη μουσική του που πραγματικά με κατέπληξε...
Rock, blues, ολίγον αμερικάνικο folk, μια δόση από Stones και μια από Dylan, μια ακουστική κιθάρα στα γόνατα, μία minimum μπάντα από πίσω και ιδού πως από το πουθενά (γιατί το Βέλγιο είναι πουθενά γι αυτό το είδος μουσικής) προκύπτει ένας καλλιτέχνης που αν τύχαινε να ζει στη Νέα Υόρκη, θα ήταν όνομα πρώτου μεγέθους.
Με τριάντα (30!) χρόνια καριέρας πίσω του, τέσσερα-πέντε albums που δεν τα είδε ούτε ο Θεός, αποτοξινώσεις και κρασοκατανύξεις, άπειρες ώρες πτήσεις σε μικρά, σκοτεινά, καπνισμένα clubs και μπόλικη δόση επιμονής και αγάπης γι αυτό που κάνει, κυκλοφόρησε καινούριο album, με τίτλο Escape In Style κάπου προς το τέλος του 2008, και φυσικά πέρασε απαρατήρητος από τα σαίνια των mainstream δισκογραφικών.
Μέχρι τη Δευτέρα, που θα μπορέσετε να τον ακούσετε από το No Radio Man Show στον Rockmachine, μπείτε στη myspace σελίδα του και ακούστε 4-5 από τα 13 συνολικά κομμάτια και ελάτε πείτε μου τι καλύτερο ακούσατε τώρα τελευταία. Εγώ αδυνατώ...
No Radio Man