Του Ηλιθίου Το Ανάγνωσμα
Είναι ιστορικά αλλά και κοινωνικά αποδεκτό ότι πάντα περιστοιχιζόμαστε από ηλίθιους, δεν είναι δα και κάτι καινούριο. Φαίνεται, όμως, ότι τον τελευταίο καιρό άνοιξαν οι φωλιές και βγήκαν όλοι έξω ανεξέλεγκτα και, φυσικά, αυτό προκαλεί πρόβλημα.
Και γίνομαι συγκεκριμένος. Διαβάζω και ακούω εδώ και δύο ημέρες σχετικα με τη ληστεία στο κατάστημα ηλεκτρονικών στο Βύρωνα και την ατυχή της κατάληξη με τη νεκρή, δυστυχώς, κοπέλα. Αφήνω στην άκρη, προς το παρόν, την ουσία του γεγονότος και τα περί αυξημένης εγκληματικότητας που, ούτως ή άλλως, είναι και θα είναι καραμέλα στα δελτία.
Προτιμώ να κάνω μια απαρίθμηση των ηλιθίων πρωταγωνιστών, αλλά και των αντίστοιχων κομπάρσων, που έλαβαν μέρος σε αυτό το γεγονός αλλά και σε άλλα σχετικά:
Ηλίθιος 1ος (Ο Πρωταγωνιστής):
Ο υπαστυνόμος "σερίφης" με το χαρακτηριστικό όνομα "38χρονος" που επειδή δεν βολεύει και πολύ, εδώ θα τον ονομάσουμε John Wayne για ευνόητους λόγους. Ο John, λοιπόν, μετά από πολύχρονη και επίπονη εκπαίδευση στα απέραντα λιβάδεια των Αθηναϊκών προαστίων, κυκλοφορούσε από σαλούν σε σαλούν περνόντας τη μέρα του όταν σε ένα από αυτά, κάποιοι από τους λίγους Ινδιάνους που έχουν απομείνει σε αυτόν τον τόπο, έκαναν το λάθος να τολμήσουν ληστεία. Αφού έχουν ακινητοποιήσει, λοιπόν, τους εργαζόμενους και ελέγχουν το χώρο, αφού έχουν κάνει τη μπάζα τους και έχουν τσεπώσει το αμύθητο ποσό των τριακοσίων ασημένιων δολαρίων...συγγνώμη...ευρώ, και αφού είναι έτοιμοι να φύγουν και ενώ οι εργαζόμενοι ευχαριστούν το μεγάλο Μανιτού που δεν έγινε και τίποτα, ο John αποφασίζει να επέμβει... Επιστρατεύοντας όλη του την εμπειρία από το κυνήγι Ινδιάνων και λοιπών κακοποιών στοιχείων, τραβάει το εξάσφαιρο με ταχύτητα αστραπής και σημαδεύει τον έναν από τους δύο, συνολικά, κακοποιούς και με βλέμμα που παγώνει το αίμα τον διατάζει να πετάξει το όπλο, να αφήσει τα κλοπιμαία, να γονατίσει, να κατεβάσει τα σώβρακα και να χορέψει μπάλλο. Ο Ινδιάνος, απελπισμένος και πεινασμένος και μην έχοντας να χάσει τίποτα δεν υπακούει. Οι σφαίρες έπεσαν βροχή, οι εργαζόμενοι έπεσαν στο πάτωμα να προφυλαχθούν. Ο John, όμως, ατρόμητος και ακίνητος, αδιαφορούσε για τις σφαίρες που σφύριζαν γύρω του... Άδειασε το εξάσφαιρό του προς την κατεύθυνση του ληστή, ενώ ο συνεργός του δευτέρου, βλέποντας τη θανατηφόρο ορμή του σερίφη, την έκανε με ελαφρά...Ο Μανιτού προστάτεψε το ληστή Ινδιάνο και ως δια μαγείας οι πέντε σφαίρες από το έμπειρο εξάσφαιρο του John δεν βρήκαν στόχο. Ο ληστής τραυματίστηκε ελαφρά από την έκτη σφαίρα, πρόλαβε όμως να ρίξει και αυτό ςτρεις πιστολιές. Έπεσε, ανίκανος στο έδαφος κρατώντας την πληγή του την ώρα που ο John τον άφηνε να φύγει αιμόφυρτος για να πεθάνει στην επόμενη γωνιά του δρόμου. Με ένα ελαφρύ μειδίαμα ικανοποίησης και ανωτερότητας έλεγξε την περίμετρο και μέτρησε τις απώλειες. Οι περισσότεροι υπάλληλοι ήτανκαλά στην υγεία τους αν και τρομαγμένοι. Πίσω από τον πάγκο του σαλούν, όμως, παιζόταν η δεύτερη πράξη του δράματος. Μία κοπέλα με το όνομα "32χρονη" ήταν βαριά πληγωμένη. Ο John, με πραγματική συμπόνοια και αίσθηση καθήκωντος, έστερξε να βοηθήσει. Πρόσφερε τις πρώτες βοήθειες στην πληγωμένη κοπέλα, αλλά ήταν πια αργά. Η όμορφη υπάλληλος έσβησε στα στιβαρά του μπράτσα κοιτώντας τον με απόγνωση. Ο John άφησε ένα δάκρυ να τρέξει στο ηλιοκαμμένο του πρόσωπο και άφησε το νεκρό σώμα της κοπέλας στο ξύλινο πάτωμα για να χαράξει ακόμα μια γραμμή στη λαβή του πιστολιού του. Μέσα στη στεναχώρια του ήξερε ότι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα πια. Αυτό ήταν το βαρύ καθήκον του John. Να επιβάλλει το νόμο, όποιες και αν ήταν οι συνέπειες. Γιατί ο νόμος είναι πάνω από όλα... The End
Και αφού σας αφηγήθηκα γλαφυρά την ιστορία του 1ου ηλιθίου, πείτε μου τώρα ποιός κρετίνος τραβάει όπλο μέσα σε ένα μικρό δωμάτιο, απέναντι σε δύο οπλισμένους κακοποιούς που δεν έχουν να χάσουν τίποτα, την ώρα που αυτοί φεύγουν με ελάχιστη λεία χωρίς να έχουν πειράξει κανέναν και όταν την ίδια στιγμή επτά ανυπεράσπιστοι άνθρωποι κρύβονται και μακαρίζουν το θεό που δεν τους πείραξε κανείς. Και, ακόμα περισσότερο, ποιός βυθίβλαξ πυροβολάει σε κλειστό χώρο, γεμάτο με ανθρώπους όταν ξέρει πολύ καλά ότι δεν είναι ικανός να πετύχει ούτε ελέφαντα σε διάδρομο! Αν οι "εκπαιδευμένοι" "38χρονοι" αξιωματικοί της αστυνομίας μας χρειάζονται έξι σφαίρες για να πετύχουν ξυστά ένα κλεφτρόνι της στιγμής σε απόσταση δύο μέτρων, καήκαμε, κύριοι, καήκαμε και δεν το ξέρουμε! Ακόμη περισσότερο, αν δεν καταλαβαίνουν πως το πρωταρχικό τους καθήκον είναι να προστατεύσουν τον πολίτη και όχι να συλλάβουν τον ληστή που τρέχει πυροβολώντας ανεξέλεγκτα εις βάρος της ασφάλειας του πολίτη, τότε έχουμε ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα. Καθότι, κατα πως φαίνεται, η εκπαίδευσή τους εξαντλήθηκε στην παρακολούθηση των ταινιών του Dirty Harry Callaghan και πως το μακρύ χέρι του νόμου, τελικά, φτάνει μόνο μέχρι τη θήκη του πιστολιού. Μόνο που όταν αυτό βγαίνει από τη θήκη δεν κάνει μόνο μπαμ όπως το 44άρι του Harry. Σκοτώνει κιόλας.
Ηλίθιος 2ος (Δεύτερος Ανδρικός Ρόλος):
Ο εκπρόσωπος της Αστυνομίας, που έχει όνομα και λέγεται Στάθης, νομίζω, ο οποίος γυρίζει τα κανάλια με τη μεγάλη του στολή, φίσκα στο παράσημο, που προφανώς έχει κερδίσει προκαλώντας τον αρμαγεδδώνα στους κόλπους των παρανόμων, και με ύφος χιλίων καρδιναλλίων υπερασπίζεται το δικαίωμα των αστυνομικών να φέρουν όπλο και να το χρησιμοποιούν. Πράγματι, κύριε Στάθη, οι αστυνομικοί πρέπει να φέρουν όπλο, τουλάχιστο βάσει του ρόλου που έχουν στις κοινωνίες που έχουμε δημιουργήσει. και φυσικά, είναι και αυτοί άνθρωποι και έχουν το δικαίωμα της αυτοάμυνας αλλά και πρέπει να έχουν και τη δυνατότητα να ανταπεξέλθουν στις κατάστάσεις που έχουν να αντιμετωπίσουν. Και είπατε, κύριε Στάθη, ότι ο εν λόγω υπαστυνόμος βρισκόταν σε αυτοάμυνα. Παρακαλώ, να εξηγήσετε και σε εμάς τους ιθαγενείς, την κατάσταση αυτοάμυνας κατά την οποία ο κακοποιός αποχωρεί από τον χώρο του εγκλήματος χωρίς να έχει χρησιμοποιήσει το όπλο του παρά μόνο για εκφοβισμό (και το κάτω κάτω χωρίς ο υπαστυνόμος να γνωρίζει αν το όπλο είναι καν γεμάτο ή ακόμα και αν είναι αληθινό!), με λεία το καταπληκτικό ποσό των τριακοσίων ευρώ (€300!!!!!). Καθήκον, θα μου πείτε, έχει ο αστυνομικός, να συλλάβει τον κακούργο. Πράγματι, αλλά με ποιό δικαίωμα ο ασυνομικός, προτάσσει το καθήκον της σύλληψης και το τοποθετεί πάνω από το καθήκον της προστασίας της ζωής, όχι της δικής του, αλλά των παρευρισκομένων πολιτών. και ποιός σας έδωσε το δικαίωμα να καταδικάζετε με την ποινή του θανάτου έναν κλέφτη, έστω και οπλοφορούντα, έστω και αμείλικτο αν δεν γνωρίζετε όλα τα γεγονότα και όλα τα στοιχεία. Ποιός σας είπε, κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσής σας, ότι έχετε δικαίωμα ζωής ή θανάτου απέναντι σε όλους ανεξαιρέτως τους παραβαίνοντες τον νόμο, ανεξαρτήτως της παράβασης; Ποιός θα διαβεβαιώσει, εμένα τον ανυποψίαστο περαστικό, ότι όταν με σταματήσει ο τροχονόμος (που φέρει και αυτός όπλο) και μου ζήτήσει το δίπλωμά μου, δεν θα μου την ανάψει όταν εγώ σκύψω στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου για να το βγάλω, αλλά αυτός με όσα έχει δει και έχει ακούσει και με όλον τον τρόμο που επιφέρει η ελλιπής αυτή εκπαίδευση, νομίσει ότι αντί για το δίπλωμα θα βγάλω μυδραλιοβόλο; Και αυτός σε άμυνα θα είναι; Η μήπως σε πλήρη σύγχηση όπως ο πιστολέρο του Βύρωνα ή ο καουμπόι των Εξαρχείων ή ο δεσμοφύλακας του τρόμου που πυροβόλησε το ίδιο του το πόδι; Και τόσοι άλλοι μπαμπουίνοι που απαρτίζουν τον σώμα της Αστυνομίας, μόνο και μόνο επειδή έγραψαν αυτά που έπρεπε σε μια κόλλα χαρτί κατά τις πανελλήνιες εξετάσεις της συμφοράς στα δέκα επτά τους χρόνια;
Κύριε Στάθη, μετρήστε τα θύματα που προκάλεσε η ανικανότητά σας τους τελευταίους δύο-τρεις μήνες και αναλογισθείτε τις ευθύνες σας. Και ίσως μετά να μην επικαλείσθε παιδικές δικαιολογίες και να μην χρησιμοποιείτε επιχειρήματα επιπέδου καφενείου.
Ηλίθιος 3ος (Ο Παραγωγός):
Ο κάθε πολιτικάντης "Γκόρτσος" της συμφοράς, που εξελέγη σε θέση βουλευτή είτε τάζοντας ρουσφέτια στους κατοίκους του χωριού από όπου κατάγεται, είτε εκμεταλλευόμενος το όνομα του πατέρα ή του θείου του που ήταν στην ίδια θέση πριν από αυτόν, είτε, ακόμη χειρότερα, εκμεταλλευόμενος τον πλούτο που ο ίδιος κατέχει ή άλλοι του τον εμπιστεύτηκαν για να τους "εξυπηρετήσει" αργότερα από θέση ισχύος. Ο κάθε τέτοιος τύπος, που έγινε υπουργός γλείφοντας και έρποντας και είναι, πλέον, σε θέση να πράττει εξ' ονόματός μας, διορίζοντας υποτελείς μπαπουίνους σε θέσεις ασφαλείας, μόνο και μόνο εις ανταπόδοση των υπηρεσιών που κάποτε αυτοί προσέφεραν στο κόμμα. Και βλέπεις ανίδεους ανθρώπους σε θέσεις κλειδιά με μισθούς βασιλέων, καθηγητές λυκείου να γίνονται υπερασπιστές και διαμορφωτές του πιο πλούσιου πολιτισμού που έβγαλε το ανθρώπινο είδος, αλλά και αιμοδότες "πολιτιστικών" κολλοσσών όπως η "λεσχη φίλων σκι μονής Βατοπεδίου", την ώρα που κυνηγούν σαν λυσσασμένοι πορνόγεροι νεαρές γραμματείς, διευθυντές ταμείων που τα αδειάζουν εν ριπή οφθαλμού στο όνομα του περιούσιου λαού, διευθυντές φυλακών που παύθηκαν λόγω ανικανότητας να αντικαθιστούν διευθυντές φυλακών που παύθηκαν λόγω ανικανότητας, δημάρχους που βελτιώνουν τις συνθήκες διαβίωσής μας αλλάζοντας χρήσεις γης και μετατρέποντας αλσύλια σε πάρκινγκ και παιδικές χαρές σε ουρανοξύστες, υπουργούς "ανάπτυξης" που δεν μπορούν να ελέγξουν την τιμή της πατάτας και το παραεμπόριο της αγκινάρας. Νομάρχες-ζορό, καβάλα σε άλογα και πατίνια να μιλούν για τον εαυτό τους στο τρίτο πρόσωπο ως νέοι καίσαρες και αετονύχηδες παρατρεχάμενους να λυμαίνονται δημόσιο χρήμα.
Ηλίθιος 40ς (Ο Κριτικός):
Ο εκάστοτε διαμαρτυρόμενος δημοσιογράφος της συμφοράς που βγαίνει από τα ρούχα του ανακράζοντας "Σικάγο γίναμε!" επικαλούμενος τις μαρτυρίες ηλικιωμένων "θυμάτων" του τρόμου που ο ίδιος έσπειρε τόσες φορές στο παρελθόν, μετά από κάθε περιστατικό που φούσκωσε σε μέγεθος αερόστατου ως άλλος Μονγκολφιέ προσπαθώντας να πάει πιο νωρίς, πιο ψηλά από κάθε άλλο συνάδελφό του τερατολόγο. Όταν ο καθένας από αυτούς μπορεί μέσα σε χρόνο ολίγων λεπτών να μετατραπεί σε ειδικευμένο διαπραγματευτή καταστάσεων ομηρίας (λειτουργώντας με όρους που θυμάται από ταινίες του Χόλιγουντ), σε πτυχιούχο εγκληματολόγο και ειδήμονα της βαλλιστικής, σε μπαρουτοκαπνισμένο στρατηγό του κώλου που περιγράφει τακτικές μάχης διατάσσοντας με πυγμή computerized αεροπλανάκια, τανκς και ειδικές δυνάμεις στο blue screen του δελτίου των οκτώ και μισή. Όταν ο κάθε τυχάρπαστος τελάλης ειδήσεων παρακάμπτει υπηρεσίες και εντεταλμένους για να δώσει τις δικές του, "εμπεριστατωμένες" και έμπειρες οδηγίες ώστε να απεγκλωβιστούν πυρόπληκτοι χωρικοί. Όταν απειλεί με παχιά λόγια του τύπου "...μην έρθω εκεί και γίνει της κακομοίρας" δημόσιους λειτουργούς, υπερασπιζόμενος "αναξιοπαθούντες" πολίτες που δεν εξυπηρετούνται καλά από τις "υπηρησίες". Όταν απειλεί θεούς και δαίμονες, θεσμούς και αξιώματα χρησιμοποιώντας την κοινή γνώμη που ο ίδιος έχει επηρεάσει προς όφελός του και προς όφελος του επιχειρηματία που τον πληρώνει αδρά και που τον χρησιμοποιεί, με τη σειρά του, για δικό του όφελος. Όταν δικαιολογεί και, εν πολλοίς, υποθάλπτει μέσα στην ογκώδη του άγνοια, κοινωνικές αναταραχές, υπερπροβάλλωντάς τις δια του μέσου το οποίο ελέγχει, μην καταλαβαίνοντας ότι μετατρέπεται σε εργαλείο αμφοτέρων τωνπλευρών. Αλλά βεβαίως, όταν αυτές οι τακτικές γυρίζουν ως μπούμερανγκ και απειλούν τη δική του οντότητα και ασφάλεια, να περιχαρακώνεται με τους άλλους όμοιούς του πίσω από το δημοκρατικό του "λειτουργήματός" του που βάλλεται από τους τραμπούκους που δεν είναι άλλοι από αυτούς για τους οποίους έδειχνε τόση "κατανόηση" λίγο πριν.
Αιδώς Αργείοι! Καταλάβετε επιτέλους ότι είστε δημοσιογράφοι και η δουλειά σας είναι να γράφετε περί τα δημόσια και όχι να τα καθορίζετε και να τα ελέγχετε προς ημέτερον όφελος. Ούτε πολιτικοί είστε για να χαράσετε πολιτική, ούτε με οποιαδήποτε ιδεολογία επιτρέπεται να "εμποτίζετε" τους ακροατές σας. Και αν εσείς είστε πουλημένοι σε συμφέροντα και ιδεολογίες, δεν σας αφαιρεί κανείς το δικαίωμα να τα προασπίσετε, από άλλα, όμως, μετερίζια και όχι "εκπαιδεύοντας" τον κοσμάκη βάσει των δικών σας πιστεύω. Γιατί στο κάτω κάτω της γραφής, δεν είστε παρά υπάλληλοι άλλων και όχι εκλεγμένοι και ας μοιράζεστε μεταξύ σας βραβεία δημοτικότητας και λαοφιλίας.
Ηλίθιος 5ος (Ο Θεατής):
Αυτός είμαι εγώ, αλλά και όποιος άλλος σαν και εμένα κάθεται και παρακολουθεί ακόμα το θέατρο της παράνοιας που ζούμε. Και αναλύω:
Αισθάνομαι συναδελφικά ηλίθιος, όταν επαφίεμαι σε έναν Υπουργό Δημόσιας Τάξης που επικαλείται ως δικαιολογία της αποτυχίας του κάποιον Στρατηγό Άνεμο, έστω και ποιητική αδεία. Ή σε κάποιους οικογενειακά επιλεγμένους εκπροσώπους του λαού που δέχονται σαν "δώρο" τοστιέρες και καφετιέρες χωρίς να αισθάνονται την παραμικρή ντροπή. Ακόμα περισσότερο σε αυτούς που καλούν τους διαμαρτυρόμενους πολίτες με ανοιχτές τις αγκάλες του διαλόγου, επιφυλάσσοντάς τους προπυλακισμούς, συλλήψεις, μηνύσεις και εξευτελισμό επειδή αυτοί τόλμησαν να ζήτήσουν αυτά που δικαιούνται και τους είχαν υποσχεθεί. Αλλά και σε προβεβλημένους πολιτικούς που καταδικάζονται επειδή έβαλαν πλάτη σε εμπόρους ναρκωτικών και όπλων. Πάλι καλά που καταδικάστηκαν δηλαδή, γιατί αλλιώς, με τι πρόσωπο θα κυκλοφορούσαν στο δρόμο;
Αισθάνομαι συναδελφικά ηλίθιος, όταν επαφίεμαι σε έναν πρόεδρο αξιωματικής αντιπολίτευσης του οποίου το προσεκτικά διατυπωμένο κυβερνητικό πρόγραμμα εξαντλείται στο "Εμείς είμαστε καλύτεροι γιατί οι άλλοι είναι χειρότεροι" και στο "Εμείς θα βρούμε τα λεφτά εκεί που δεν τα βρήκατε εσείς". Ταυτοχρόνως, δε, να επικαλείται ανανέωση προτείνοντας τα ίδια φαιδρά πρόσωπα που κευβερνούσαν την άμοιρη αυτή χώρα πριν από πέντε χρόνια και επί μία εικοσαετία, απομακρύνοντας τους έναν-δύο πλέον παρωχημένους "αντικαθεστωτικούς" για τα μάτια του κόσμου και μόνο, εκ των οποίων ο ένας ογδονταετής και ο άλλος νεώτερος μεν αλλά όχι και πολύ, μόνο που πλέον εμφανίζεται με μοντέρνα κοστούμια και ρίμελ στα μάτια.
Αισθάνομαι συναδελφικά ηλίθιος, όταν επαφίεμαι σε έναν νεαρό και φέρελπι πρόεδρο αντιπολίτευσης που ξοδεύει τις δυνάμεις του στο να πολεμήσει έναν πρόεδρο ποδοσφαιρικής ομάδας επειδή αυτός του έκανε μήνυση λίγο παλαιότερα. Και ακόμα περισσότερο, όταν αυτός βλέπει ότι τα ¨ποσοστά¨του πέφτουν, να γυρνάει 180 μοίρες και να προσπαθεί να προσεταιριστεί τους οπαδούς της ομάδας αυτής με σχόλια του τύπου "Δεν βλέπω τον αντίπαλο να έχει πολλή ζωή, εγώ το γήπεδο το θέλω, εγώ την ομάδα την αγαπώ" και άλλα τέτοια. Από πολιτική, πηγάδι άπατο, εκτός αν πρόκειται να εκμεταλλευτεί κοινωνικές αναταραχές που κι αυτό το κάνει με λάθος τρόπο.
Αισθάνομαι συναδελφικά ηλίθιος, όταν το μοναδικό αντιδραστικό κόμμα του κοινοβουλίου εξακολουθεί να λειτουργεί με πρακτικές και μεθοδολογίες της δεκαετίας του 90 (του 1890) με μπούσουλα, πάντα, το θέσφατο "Τάδε Έφη Μαρξ", που καλά τα είπε αλλά εκατόν τόσα χρόνια πίσω.
Αισθάνομαι συναδελφικά ηλίθιος, όταν έχω για πέμπτο κόμμα στη βουλή ένα κόμμα πουέχει κάνει το λαϊκισμό σημαία του, που περιθάλπτει στοιχεία επικίνδυνα που η ίδια η κοινωνία έχει αποβάλει, διαριγνύοντας τα ιμάτιά του ότι δεν το κάνει. Ένα κόμμα που παραλίγο να βάλει στη βουλή καμπαρετζούδες και παρεπιδημούντες την εθνική οδό και τα ευαγή ιδρύματά της. Ένα κόμμα που κατάφερε να βάλει στη βουλή το "γιατρό του έρωτα" και να τον τοποθετήσει και στη θέση του προέδρου της βουλής (έστω και αναπληρωματικό). Μάλλον ήταν φυσικό, αφού ο εν λόγω ιατρός είχε ήδη αποδείξει την λάγνα και ερωτική πολιτευτική αξία του μέσω των εκπομπών του στα τσοντοκάναλα του περιθωρίου.
Αισθάνομαι, όμως, ολοκληρωτικά ηλίθιος όταν συνειδητοποιώ ότι τα έχουμε καταφέρει τόσο καλά, που δεν μπορούμε πια να κάνουμε τίποτα. Τουλάχιστο τίποτα το αξιοπρεπές. και το λέω αυτό γιατί αν θέλαμε να κάνουμε κάτι σοβαρό θα το κάναμε. Και θα απαλλαγόμαστε από τους ηλιθίους, θα τους βγάζαμε πάνω από το κεφάλι μας και θα ξεμπερδεύαμε μια και καλή.Βεβαίως, δεν μπορώ να σας εγγυηθώ ότι δεν θα διαλέγαμε μια νέα πάστα ηλιθίων, μια νέα γενιά κρετίνων, πιο ελκυστική. Αλλά αυτό, φαίνεται, είναι ένα από τα αναφαίρετα ιδιώματα του έλληνα και όποιος προσπάθησε να το αφαιρέσει εξοστρακίστηκε (σαν σφαίρα ένα πράγμα...). Και επειδή εμένα μου αρέσει να ζω εδώ, δεν θα το κάνω. Οπότε, επαφίεμαι στους παραπάνω...
Αυτά τα "ολίγα" και οργισμένα για τώρα και σας υπόσχομαι ότι την επόμενη φορά θα ασχοληθώ πάλι με τη μουσική. Εκεί δεν πιανόμαστε κορόιδα...
No Radio Man
