Αν και λίγο καθυστερημένος, σε σχέση με άλλους, θέλώ απλά να καταθέσω μια γνώμη για το live των AC/DC που απόλαυσα μαζί με τόσους άλλους στο ΟΑΚΑ την περασμένη Πέμπτη.
Μετράω τα live που έχω παρακολουθήσει (μαζί με αυτά που έχω διοργανώσει και με αυτά που έχω εργασθεί) σε λίγο παραπάνω από επτακόσια. Οπότε, θεωρώ ότι έχω μια καλή άποψη περί του θέματος, ακόμα περισσότερο αν συνυπολογίσει κανείς, ότι δεν περιορίζομαι σε ένα ή δύο είδη μουσικής, αλλά ότι τιμώ καλλιτέχνες κάθε είδους, από jazz και Blues, μέχρι Heavy Metal και από progressive μέχρι ethnic.
Σύντομα και περιεκτικά, η συναυλία της Πέμπτης ήταν, απλά, μία από τις κορυφαίες συναυλίες του τύπου (δηλαδή open arena extravaganza) που έχω παρακολουθήσει ποτέ και θα την κατέτασα δίπλα σε μόλις μία-δύο ακόμα, ήτοι αυτήν των Pink Floyd στον ίδιο χώρο το 1989 και αυτήν των U2 το 1996 στη Θεσσαλονίκη. Ποιότητα, οργάνωση, διασκέδαση, μουσική (και μουσικοί) σε υψηλό επίπεδο και 50,000 κόσμος να χορεύει ακατάπαυστα.
Αν έχω παρακολουθήσει καλύτερη συναυλία; Ασφαλώς και έχω, αλλά η σύγκριση είναι άδικη και, ακόμα περισσότερο, άτοπη αφού πρόκειται περί ανόμοιων πραγμάτων. Γιατί πως να συγκρίνεις την κοσμοσυρροή και την μετρημένη μέχρις δευτερολέπτου, επαγγελματική εμφάνιση των AC/DC με το συγκινητικό, ανθρώπινο και "πραγματικό" live του Luther Alisson στο ΡΟΔΟΝ, ή τη μαγική, ορμητική voodoo βραδιά του Dr. John (και μάλιστα διπλή, για λίγους τυχερούς...) στον ίδιο χώρο. Πως να αντιπαραθέσεις μια επαγγελματική και άρτια, άψογη εκτέλεση, που όμως έχει επαναληφθεί το προηγούμενο βράδυ κάπου αλλού με ακρίβεια χιλιοστού του δευτερολέπτου με οποιαδήποτε ανοργάνωτη, απρόσμενη, αυθόρμητη, χυδαία, rock 'n roll, βρε αδερφέ, παρουσία του Iggy Pop τα τελευταία είκοσι τόσα χρόνια?
Κάθε σύγκριση μεταξύ ανόμοιων μεγεθών και χώρων αλλά και ανόμοιων συναισθημάτων που μπορεί να φυλάει ο κάθένας είναι άδικη και για τις δύο πλευρές. Ένα οποιοδήποτε live είναι τόσο ξεσηκωτικό όσο και συναισθηματικό και άξιο ανάμνησης, αλλά μόνο τόσο όσο εμπνέει τον καθένα αυτό που βλέπει και αυτό που ακούει. πόσο περισσότερο, αυτό που χρόνια περιμένει που έιναι κάτι που καλύπτει ατέλειες, "πρασινάδες", "κοιλιές", κακούς ήχους και ότι άλλο γιατί, απλούστατα, όλα αυτά τα υπερκαλύπτει το συναίσθημα. Και επειδή η μουσική είναι πάντα πρωτίστως και απαρεγκλίτως συναίσθημα, όλα τα άλλα είναι απολύτως περιττά.
Και αν το πρώτο πράγμα που ανταλλάξαμε με τον "αδερφό" μου τον Αντώνη, που είχαμε πάει μαζί, ήταν "Rock 'n Roll Ρεεεεε!!!!!", το δεύτερο και τελευταίο ήταν "φαντάζεσαι να τους βλέπαμε πριν τριάντα χρόνια σε κανένα μικρό κλαμπάκι χωρίς φώτα και φουσκωτές γυναίκες, χωρίς κανόνια και βεγγαλικά, χωρίς φανφάρες, φασαρία και φωτιές?". Κανείς μας δεν είπε τίποτα. γιατί αυτό το συναίσθημα θα μείνει για πάντα ανικανοποίητο...
No Radio Man
Υ.Γ. Μεγάλη παράλειψη θα ήταν αν δεν αναφερόμουν και τους έταιρους αστέρες της βραδιάς. Οι Answer ήταν και θα είναι μια live μπάντα υψηλών απαιτήσεων. Γιατί όσο και αν τους αδίκησε ο ήχος που τους επεφύλαξαν εκείνη τη βραδιά, αυτοί κατάφεραν και έδειξαν δύο βασικά πράγματα. Πρώτον, ότι όσο περίεργες ή κακές και αν είναι οι συνθήκες, το καλό rock 'n' roll φτιάχνει κέφι και δεύτερον, ότι οι ιρλανδοί δεν είναι μπάντα για μεγάλα στάδια. Είναι, όμως, ιδανικοί για μικρά, ιδρωμένα, κατάκαπνα και ασφυκτικά γεμάτα μικρά clubs. Ακριβώς όπως εκείνο το βράδυ στο AN Club, στα Εξάρχεια, τρία χρόνια πριν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου